OTOCZMY TROSKĄ ŻYCIE

Wraz z Adwentem rozpoczynamy nowy rok liturgiczny 2008/2009. Podobnie jak w latach ubiegłych Episkopat proponuje Kościołowi w Polsce program działań duszpasterskich na cały rozpoczynający się nowy rok kościelny. We wstępie do wydanego przez Komisję Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski Programu Duszpasterskiego Kościoła w Polscena rok liturgiczny 2008/2009, zatytułowanym Otoczmy troską życieprzewodniczący tejże Komisji ksiądz abp Stanisław Gądecki napisał: Program... w odniesieniu do duszpasterstwa będzie to określony plan - zawierający jasną i jednolitą perspektywę teologiczną – który służy nadaniu kierunku, koordynacji i usprawnieniu duszpasterstwa oraz zwiększeniu jego skuteczności. Jego opracowaniu towarzyszy zazwyczaj analiza sytuacji, następnie ocena sytuacji w świetle Słowa Bożego, a potem zaproponowanie konkretnych wskazań duszpasterskiego działania.

Mottem czy hasłem tak pojętego programu duszpasterskiego na rok 2008/2009 jest wezwanie: „Otoczmy troską życie”.Rozpoczynający się rok pracy duszpasterskiej jest kontynuacją wysiłków podejmowanych w latach poprzednich i stanowi przedostatni etap pięcioletniej pracy zaproponowanej przez Episkopat dla Kościoła w Polsce na lata 2005/2006 – 2009/2010 pod hasłem: „Kościół niosący Ewangelię nadziei”.

Hasła nowego roku liturgicznego „Otoczmy troską życie”nie możemy rozumieć zbyt wąsko, jakby chodziło tylko o obronę życia nienarodzonych czy też o bezpośrednie zagrożenie dla życia ludzkiego. Chodzi tu raczej o troskę o szeroko rozumiane formy życia, które wyszły z rąk Stwórcy. Taką troską chcemy objąć:

życie środowiska naturalnego,
życie fizyczne człowieka (sarks),
życie psychiczne człowieka (psyche),
życie duchowe człowieka (pneuma).

Zaproponowany temat sugeruje, aby spojrzeć na Boga jako dawcę życia i jego obrońcę oraz na dzieło Jezusa Chrystusa, który przyszedłszy na ziemię obdarzył człowieka pełnią życia: Ja przyszedłem po to, aby {owce} miały życie i miały je w obfitości(J 10,10).

Konieczne jest także wyraźne podkreślenie różnicy między życiem zwierzęcym a życiem człowieka. Konieczność ta wynika z presji pewnych nurtów obecnej cywilizacji zmierzających z jednej strony do „uczłowieczenia zwierząt” a z drugiej do „zezwierzęcenia ludzi”; pojawia się ona również wobec pojawiania się form miłości do zwierząt większych niż miłość do ludzi.

Jeśli chodzi o życie człowieka, to mówimy tu o trosce nie tylko o początek życia, ale także o jego środek i koniec.

W zaproponowanym haśle nie chodzi tylko o przeciwstawienie się „cywilizacji śmierci” (błędne pojęcie wartości, branie ewolucji w swoje ręce) czy o kwestię dwuznaczności języka stosowanego dla pozytywnego określenia negatywnych praktyk, ale też, a może przede wszystkim, o konieczność pozytywnego działania. Chodzi tu o podjęcie działań w celu propagowania wartości i świętości życia, jasny wybór drogi życia, wierność obowiązkom stanu, śmierć dla grzechu. Nie tylko bierne ubolewanie nad negacją życia, ale przede wszystkim zwrócenie uwagi na Ewangelię życia i życie jako nasze zadanie i osobiste świadectwo.

W realizację tak rozumianego programu duszpasterskiego w naszym środowisku obornickich parafii pragnie włączyć się także Nasza Parafia. Chcemy zaproponować czytelnikom cały cykl artykułów promujących obronę życia. Artykuły te będą ukazywać się w każdym numerze naszego czasopisma. Pierwszy cykl będzie dotyczył wybranych tematów z zakresu bioetyki. W drugim natomiast chcemy zaproponować lekturę wybranych przemówień Jana Pawła II dotyczących obrony życia. Poza tymi stałymi cyklami pragniemy także prezentować czytelnikom artykuły dotyczące szeroko pojętej ochrony życia. Przykład takiego artykułu - który dotykał poważnego problemu pozostawiania domowych odpadków czy śmieci w naszych obornicki lasach - mieliśmy w ostatnim numerze naszej gazetki.

W obecnym numerze zamieszczamy natomiast wstrząsające świadectwo byłej uczennicy jednej z obornickich szkół podstawowych. Często bowiem sadzimy, że zło jest gdzieś daleko a zagrożenia nie docierają do tak małych miasteczek jak nasze, gdy tymczasem w niebezpieczeństwie są także nasze dzieci. Szczęśliwie z pomocą Bożą, rodziców i wychowawców (imię) pokonała swój problem. Ale pytanie, co zrobić, aby na przyszłość ochronić inne dzieci przed podobnymi lub jeszcze gorszymi zagrożeniami, pozostaje.

Na zakończenie chciałbym przedstawić cele, jakie stawia przed nami nowy program duszpasterski:

Wyznanie wiary w Boga, który jest Bogiem życia, który sam troszczy się o życie i objawia się przez nie.
Umocnienie wiary w Boga Stworzyciela, Dawcę wszelkie­go życia.
Uwielbienie Boga, który jest Panem życia.
Przylgnięcie na nowo do Stwórcy, by odkryć pełnię swej godności i doświadczyć uczestnictwa w życiu samego Boga.
Odkrywanie Biblii jako podręcznika w „szkole życia".
Wskazywanie na konieczność stałej troski o rozwój życia duchowego.
Ukazanie życia w różnych jego wymiarach - wegetatywnym, fizycznym, psychicznym i duchowym, jako daru, który złożony został przez Boga w ręce człowieka.
Podkreślanie potrzeby integralnego patrzenia na człowieka z jego życiem duchowym, psychicznym i cielesnym.
Pokazanie człowieka jako korony stworzenia.
Odkrywanie wielkości i piękna życia.
Przypominanie o odpowiedzialności człowieka za dar życia.
Uczenie troski o życie bliźnich na każdym jego etapie, od poczęcia do naturalnej śmierci, niezależnie od sprawności czy niepełnosprawności, której człowiek doświadcza.
Demaskowanie zagrożeń płynących z laickiej mentalności, skierowanych przeciwko życiu.
Uczenie pozytywnego mówienia o życiu, by móc zafascynować się darem otrzymanym od Boga.
Pokazanie życia, jako najpiękniejszego daru, powierzonego trosce człowieka.
Uczenie odpowiedzialnej troski o ciało.
Odkrywanie duchowego wymiaru życia.
Inspirowanie nowych form opieki duszpasterskiej nad osobami w żałobie.
Promowanie świętości życia, podkreślanie niezastąpionej roli rodziny jako środowiska życia.
Przeciwstawienie się cywilizacji śmierci.
Ożywienie zapału w budowaniu cywilizacji życia i miłości.
Wspieranie środowisk specjalizujących się posłudze na rzecz obrony życia ludzkiego.
Podkreślanie niezastąpionej roli wiernych świeckich w służ­bie życiu.
Odkrywanie w odniesieniu do Stwórcy tej prawdy, że wartość życia nie jest absolutna, że człowiek nie jest pa­nem życia.
Ukazywanie życia jako tajemnicy, w którą wchodzi się nie przez logikę myślenia, ale przez wtajemniczenie, któ­re jest jakby życiową liturgią.
Pokazanie aspektu paschalnego życia.
Zachęta do nowej lektury nauczania Jana Pawła II zawartego w encyklice „Evangelium vitae” oraz słów papieża wypowiedzianych w Kaliszu 4 czerwca 1997 roku, wzywających do stawania po stronie życia.
Przypomnienie wielkiego bogactwa myśli pozostawionych w cyklu katechez Mężczyzną i niewiastą stworzył ich. Odkupienie ciała a sakramentalność małżeństwa Słu­gi Bożego Jana Pawła II.
Uczynienie miejsca dla ekologii ducha, by uczyć harmonii ze światem przyrody i stawać na straży życia także w tym wymiarze.
 

ks. Maciej Borowski SDS